روزگار سرد است مثل
 
اسمانی دارم که در ان سرخ به اندازه ی دل, خونین است

و اتاقی که در ان پنجره ها خاموشند

نیست نوری که تلنگر بزند بر شیشه
 
زندگی در گذر است و هوا رنگ به رنگ

هر کجا مینگرم گل حسرت ز زمین میروید

دلم از سنگینی این کوه به تنگ امده است و هم از غربت ماه

خوش به حال سهراب

 سیب را می فهمید واژه ها را می شست چتر ها را می بست زیر باران می رفت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: